اطلاعاتی در مورد صیغه 99 ساله و احکام آن در قانون ایران
ازدواج دائم و موقت، در بیشتر احکام و مسائل مشترک هستند؛ به عنوان نمونه در هر دو می بایست صیغه خوانده شود و فقط راضى بودن دو طرف کافى نیست و یا صیغه عقد را می توانند خود زوجین بخوانند و یا فرد دیگری را وکیل نمایند که صیغه عقد را جاری کند. ولی در برخی از مسائل با هم تفاوت دارند که بعضی از آن ها به شرح زیر است:
در صورتی که در صیغه دائم مهر عنوان نشود، عقد باطل نمی شود (بر خلاف عقد موقّت).
زوجین در عقد دائم، از هم ارث می برند (بر خلاف عقد موقت).
درست نیست زن و شوهر در عقد دائم شرط نمایند که نزدیکى صورت نگیرد (بر خلاف عقد موقت).
زوج در عقد دائم می بایست نفقه زوجه را پرداخت نماید (برخلاف عقد موقت).
زوجه در عقد دائم بدون اجازه همسر خود نمی تواند منزل را ترک کند؛ اما در عقد موقت می تواند، مگر اینکه موجب تضییع حق شوهر گردد.
قید مدت در عقد دائم نیاز نیست؛ اما در عقد موقّت می بایست مدت عنوان گردد.
در عقد دائم زوجه حق هم خوابى دارد (اگر متعدد باشند)؛ اما در عقد موقت زن حق هم خوابى نخواهد داشت.
لازم است بدانید که ازدواج موقت و صیغه ۹۹ ساله یا کمتر از آن در احکام و مسائل مرتبط با آن، تفاوتی ندارد.
نکات صیغه ۹۹ ساله
مدت صیغه در صورتی که میزان زیادی به عنوان مثال نود و نه سال مشخص شود، برخی افراد آن را باطل می دانند، برخی افراد نیز می گفتند تبدیل به دائم می شود و برخی نیز می گفتند درست است زیرا امکان دارد مدت را ببخشد. ولی در خصوص حداقل زمان صیغه؛ می بایست به اندازه ای باشد که یک لذت جنسی در آن تصور شود.
ازدواج موقت به یک صورت نخواهد بود و در واقع از لحاظ اسمی «موقت» می باشد زیرا دارای مدت تعیین شده و شروط مختلف است. با توجه به مسئله زمان ازدواج، از ازدواج یک ساعته تا صیغه ۹۹ ساله افراد می‌توانند در این‌گونه ازدواج‌ها، نحوه ارتباط، زمان و میزان آن و البته مبلغی که به عنوان مهریه به زوجه اختصاص می یابد را تعیین نمایند. این ازدواج، یک ازدواج انعطاف پذیر بوده که اشخاص می توانند خود را با آن تطبیق دهند. برخی از کسانی که به ازدواج نیاز دارند، با این شیوه می توانند در کنار بر طرف کردن نیاز، از مشکلات و گناهان ارتباطات غیرسالم نیز رهایی یابند.
در حقیقت صیغه ۹۹ ساله موجب می گردد چیزی که در درون جامعه وجود دارد و به خاطر رعایت نکردن شئونات شرعی تبدیل به زنا می گردد، جنبه شرعی به خود گیرد و راه گناه را مسدود کند. مسئله ثبت ازدواج در شناسنامه یا سند (چه در ازدواج دائم و چه در ازدواج موقت) یک مسئله مدنی می باشد، نه شرعی و به همین خاطر، خواندن صیغه محرمیت بین افراد، اهمیت بسیاری نسبت به ثبت آن دارد.
تفاوت صیغه ۹۹ ساله با صیغه موقت چیست؟
صیغه موقت که به عبارت دیگر به آن ازدواج موقت می گویند به این معناست که زن و مردی با یکدیگر ازدواج موقت می کنند، تنها تا زمانی که مدت عقد تمام نشده، با هم زن و شوهر هستند. پس از به پایان رسیدن مدت تعیین شده آن ها دیگر زن و شوهر نیستند، به عنوان مثال چنانچه برای مدت ده روز ازدواج کرده باشند، پس از ده روز دیگر نسبت به یکدیگر محرم نیستند. در ازدواج موقت یا همان صیغه موقت رضایت زن و مرد و اجرای عقد و تعیین کردن مهریه و مدت ضروری است. در صورتی که دختر باکره باشد، به نظر بیش تر مراجع معظم تقلید می بایست از پدرش رضایت بگیرد.
بر اساس ماده ۱۰۶۲قانون مدنی: “نکاح واقع می گردد به ایجاب و قبول به الفاظی که به صراحت دلالت بر قصد ازدواج کند.”
ازدواج موقت که رابطه زوجیت میان زن و مرد در زمان مشخص است از طریق عقد صورت می گیرد و به دلیل اینکه عقد ازدواج موقت یکی از عقود به شمار می رود می بایست علاوه بر شرایط عمومی برای صحت عقد، دارای شرایط ویژه به خود نیز باشد.
قصد انشاء در ازدواج موقت
تمایل و رضایت زوجین در ازدواج موقت از شرایط صحت عقد به شمار می رود. بنابراین مرد یا زن یا وکیل آن ها که صیغه عقد موقت را اجرا می کند می بایست قصد انشاء داشته باشد به این معنا که چنانچه خود مرد و زن صیغه را می خوانند، زوجه به گفتن “زوجتک نفسی” قصدش این باشد که خود را زن وی قرار دهد و زوج به گفتن “قبلت التزویج” زن بودن وی را برای خود قبول کند و در صورتی که وکیل مرد و زن صیغه را اجرا می کند، به گفتن “زوجت و قبلت” قصدش این باشد مرد و زنی را که وی را وکیل کرده است، زن و شوهر شوند.
لذا در صورتی که زن و مرد برای عقد صیغه ۹۹ ساله رضایت نداشته باشند یا اینکه یکی از طرفین، مورد اجبار و اکراه قرار گرفته باشد و یا اینکه بدون قصد انشاء به عنوان مثال از نظر شوخی صیغه را بخواند، این شرط که از صحت ازدواج موقت‌بوده است رعایت نشده و باطل است.
سرانجام در صورتی که زن یا مردی را برای ازدواج موقت با دیگری اجبار کنند که فرد مکره بدون اراده، مجبور به قبول ازدواج است این ازدواج یا صیغه موقت درست نخواهد بود.
الفاظ در ازدواج یا صیغه موقت
در ازدواج موقت فقط اراده و رضایت زن و مرد برای اجرای عقد کافی نمی باشد بلکه می بایست الفاظی را به کار ببرد که قصد طرفین را حاکی بر ازدواج یا صیغه موقت برساند. لذا معاطات در عقد صیغه موقت مورد قبول واقع نشده است. در اینکه اجرای صیغه ازدواج موقت با چه زبان و الفاظی باشد کافی است که لفظ فارسی باشد و لفظ عربی نیازی نیست و صیغه خاص هم لزومی ندارد، بلکه این اندازه که الفاظ، قصد صیغه موقت را برساند کافی می باشد.
ایجاب و قبول
ایجاب به اعلام قصد ازدواج “موقت” گوینده با مخاطب خود می گویند. پذیرش عبارت از اعلام قبول آن امر می باشد. ایجاب معمولا از سوی زوجه و پذیرش از سوی مرد است.
توالی ایجاب و قبول: به منظور اینکه خواست هر دو طرف از نظر عرف مرتبط با هم باشد و فاصله میان ایجاب و پذیرش امکان توافق واقعی زوجین را بر هم نزند، بر اساس ماده ۱۰۶۵ قانون مدنی: “توالی عرفی ایجاب و پذیرش شرط صحت عقد است.”
به این معنا که پذیرش می بایست در هنگامی گفته شود که عرف آن را متوالی و مرتبط با ایجاب بداند.
بدون دیدگاه